فن بیان،اصول سخنرانی و هنرگویندگی وگفتگو

  پایه ها و پویه های یک سخنرانی خوب

هنر اقناع مخاطبان (1)

و یا به تعریفی دیگر : " اقناع "  ، فرایندی است که با توسل به تعقل و احساس در قالب مهارت های کلامی یک سخنران حرفه ای ، ذهنیت مخاطبان را غالبا" جهت تغییر رفتار و اداره کردن آن ها به عمل معینی ، تحت تأثیر قرار می دهد.

با توجه به این تعاریف ،  باید گفت که تلاش برای اقناع مخاطبان ، هنر بیان و سخنران و سخنوراست و ناگزیرو الزاما ، تلاش برای اجرای ساده و درست این هنر از سوی سخنران ، منوط به رعایت دونکته اساسی در یک جامعه متکثراست :

1-   بیان واقعیت

پیش از هرچیز ، ضروری است که سخنران مطمن شود آگاهی بخشی او ، دقیق و درست است و برای هر پرسشی از سوی مخاطبان ، پاسخ صریح و روشنی دارد . چرا که اگر برای پرسش مخاطبان، پاسخ قانع کننده ای نداشته باشد ، بدون شک ، مخاطبان پاسخ خود را از منابع دیگر دریافت خواهند کرد و ضربه ای جبران ناپذیر بر اصل اعتماد متقابل و اقناع صحیح مخاطبان  ، وارد خواهد شد.

2 – قبول مخاطب شناسی به عنوان اصلی کاربردی

مخاطب شناسی از جهت کاربردی در حوزه های مختلف برای سخنران ، اصلی بسیار مهم است و برای این منظور باید ابتدا سخنران با روابط مختلف ذهنی آشنا شود ؛ چرا که در سخنرانی ها ، ابزار پیام رسانی به اندازه ی خود پیام و گاهی حتی بیش از پیام، حائز اهمیت است. سخنران با این شناخت می تواند اطلاعات را به دانش تبدیل کند زیرا در این فعالیت، تنها انتقال پیام کافی نیست. اگر پیامی که برای مخاطب ارسال می کند با سطوح بیشتری از نیاز های آنان ارتباط برقرار نکند، توفیق چندانی نخواهد داشت.

مسائلی از قبیل: بکار بردن ادله ی حاکی از ترتیب منطقی؛ استفاده از مثال های زنده ی تاریخی و فرضی؛ تناسب متن سخنرانی با اعتقادات گذشته ی مخاطبان و درک احساسات مخاطبان و سوق دادن این احساسات به جهتی مطلوب که در تئوری های مربوط به اقناع  نیز از جمله پارامتر های مهمی است که در دو فرایند فوق می گنجد.

فراموش نکنیم که در برهه هائی خاص از زمان ، در هنر اقناع ، نوعی سیاست نهفته است و هر پدیده در آمیخته با سیاست ، محکوم به نوعی دروغ پردازی و یا هر اقدامی است که کاملا اخلاقی نیست . به همین دلیل ، برخی از سخنرانان برای بهره برداری بیشتر از هنر اقناع ، علاوه بر ویژگی های مثبت یاد شده ، به نوعی سیاسی نیز هستند .