مهارت ارتباط غیر کلامی
ارتباط به معنی انتقال اطلاعات از یک فرد به فرد دیگر است. بیش ترمردم، حدود 75 درصد زمان بیداری خود را صرف برقراری ارتباط، تبادلاطلاعات، افکار و عقاید با دیگران می کنند. ارتباط کلامی، در قالب زبان وکلمات انجام می شود در حالی که ارتباط غیر کلامی، این گونه نیست و بیشترین ارتباط ما با دیگران، از این طریق است.
ارتباط غیر کلامیشامل اشاره ها، تماس چشمی، لحن صدا و حرکت بدن می باشد. گاهی نوع پوشش وسکوت اختیار کردن نیز جزو ارتباط غیرکلامی به شمار می رود. در یک ارتباط ،پیام ها به دو طریق کلامی و غیر کلامی ارسال می شود. اگر بین کلمات اداشده و حرکات بدن گوینده تضاد وجود داشته باشد، گیرنده پیام، بیش تر بهحرکات بدن و اشاره های غیر کلامی اعتماد می کند.
«جی. دیلیو پورتر » ارتباط غیرکلامی را در چهار گروه تقسیم بندی می کند:
جسمی: ارتباط فردی شامل اشاره های چهره ای، لحن صدا، بو و حرکات بدن
هنرشناسی: ارتباط از طریق موسیقی، بازیگری، نقاشی و مجسمه سازی
علائم: شامل پرچم ها، شلیک توپ به پاس احترام، آژیر و سوت زدن
نمادها: به کارگیری آداب و رسوم مذهبی، شأن و منزلت و جایگاه اجتماعی
آگاهی از ارتباط غیرکلامی، برای مدیران به عنوان رهبران سازمانی، به دو دلیل اهمیت دارد:
مدیربه عنوان رهبر گروه برای انجام بهتر وظایف، باید با کارکنان ارتباط موثریداشته باشد اگر اشاره های غیرکلامی کارکنان از سوی مدیر به خوبی تفسیرشود، می تواند به آن ها پاسخی مناسب بدهد.
طرز تلقی، نگرش واحساسات کارکنان، از طریق ارتباط غیرکلامی ارسال می شود بعضی از نیازهایفردی مانند رشد، قدرشناسی، موفقیت و . . . .