1

نگارش محمد حسن شیوا-فضائلی:

فصاحت(شیوائی)بمعنی روشنی و ظهور و صراحت سخن است و گوینده‌ شیواسخن کسی را گویند که سخنش روان و لغتش از لکنت پیراسته باشد و بی‌مدد آهنگ خوش و لحن دلکش خوشایند و دلپسند افتد.در عربی لغت فصاحت‌ با ابانت و افصاح با تصریح مترادفست در فارسی این معانی را در الفاظ شیوا، روان،ساده،روشن و پوست‌کنده میتوان یافت،کلمه را بشیوائی صفت میکنند مثلا لفظ یا کلمه فصیح یا واژه شیوا میگویند چنانکه سخن و سخنور را به‌ شیوائی میستایند سخن شیوا یا شاعر و نویسنده شیوا میگویند،بلوغ و بلاغ و بلاغت هر سه بمعنی رسیدن باقصای حقیقت است اصل بلاغت آنست که در سخن‌ سه صفت جمع باشد.