مهارت هاي ارتباطي گويندگان
گويندگي اخبار راديو و تلويزيون يك مهارت فردي
در "اجرا" است.چه آن را استعدادي ذاتي بدانيم و چه هنري فرا گرفته شده و چه
هردو.
امروزه رسانه ها بهترين گوينده خبر يا مجري را كسي مي دانند كه اجراي واقعي تري داشته
باشد .اين اصلا به آن معنا نيست كه گويندگان از وضعيت "سنگي" و خشك به بيش از ح خودماني و راحت
كشيده
شوند بلكه بدان
معنا است كه گويندگان با ارتقاء مهارت هاي خود در
"اجرا"
توانايي القا
بهتري پيدا كرده و با اجراي طبيعي تر اعتماد بيشتري
براي
رسانه ايجاد
كنند.
براي اجراي خوب،گوينده بايد بتواند رفتار خود را كاملا مهار كند.گوينده
بايد بتواند رفتار ارتباطي را در اختيار خود داشته
باشد.
مهارت هاي ارتباطي گويندگان:
بيشتر ما ميدانيم كه برقراري ارتباط دو الگوي كلي دارد: 1-ارتياط كلامي 2- ارتباط غير كلامي
ارتباط كلامي(verbal communication )
براي برقراري اين ارتباط از "كلمه" استفاده ميشود.اين ارتباط به دو بخش ارتباط "گفتاري"و "نوشتاري" تقسيم مي شود.
ارتباط غير كلامي(none_verbal communication):
زماني است كه ما از كلمات استفاده نمي كنيم
بلكه از حالت هاي بدن ، ژست ها ، حركات و... كمك
ميگيريم.
لحن،آهنگ گفتار و سكوت نيز جزء ارتباط غير كلامي
هستند.
برخي
گويندگان تصور مي كنند كه چون نگارش متون خبري بر عهده دبيران خبر است، نيازي
ندارند كه مهارت هاي معنا شناختي خوبي داشته باشند.به هيچ وجه اينطور
نيست!
مهارت هاي معنا شناختي فقط براي نوشتن به كار نمي آيد توانايي هاي معنا شناسي به سبب
ارتباط نزديكي كه با مهارت هاي ابزاري(expressive) دارند، از ضرورت هايي است كه گويندگان بايد
تبحر خوبي در
آن داشته باشند.
گوينده اي كه از معاني كلمات و كاربرد آنها بي خبر باشد ، توانايي انتقال و القاي
موثر آن را ندارد.علاوه بر دانش معنا شناسي كه براي گويندگان ضروري است،لازم
است گويندگان تسلط قابل ملاحظه اي در شناخت و كاربرد دستور زبان نيز داشته باشند.اين ويژگي يكي
از
شاخص هاي مهم
براي انتخاب گوينده مناسب و مسلط بر زبان نيز هست.
مثل خردمندان فكر كنيد اما با مردم به زبان خودشان حرف بزنيد.