اختلالات گفتاری
اختلالات گفتاری
اختلالات گفتاری نقایصی هستند که هنگام تولید و کاربرد زبان شفاهی به وجود می آیند و شامل ناتوانی هایی در ایجاد صوت، تولید اصوات گفتاری و اشکال در ارائه گفتار به سرعت طبیعی است.
در اختلالات گفتاری بیشتر به فرم، محتوا و یا عمل زبان توجه می شود.
فرم زبان: شامل ترکیب صداها (آواشناسی) ، ساختار اشکال مختلف کلمات نظیر جمع ها و زمان های فعل( واژه شناسی) و ساختمان جملات( ترکیب و نحو )
محتوای زبان:به معانی و مفاهیمی که مردم برای کلمات و جملات قایلند، اشاره دارد( معناشناسی).
عملکرد زبان: با نقش کاربردی زبان در ارتباطات سروکار دارد و شامل رفتارهایی که جنبه غیر گفتاری و نیز گفتاری داشته و الگوی استعمال زبان است( کاربرد شناسی).
اختلالات گفتاری شامل اختلال های آوایی، تولیدی و روانی می باشد.
اختلالات آوایی؛
صدای افراد دارای سه خاصیت زیر و بمی( ارتفاع)، بلندی و کیفیت است. آن نوع اختلال های آوایی که معلول بدکاری حنجره است، به نام « اختلالات اصواتی» خوانده می شود.
اختلال هایی که معلول عمل غیرطبیعی مجاری دهان و بینی است به عنوان« اختلالات طنینی» نامیده می شود.
انواع اختلالات آوایی
1-زیر و بمی یا ارتفاع صدا
2-بلندی
3-کیفیت صدا
اختلالات مربوط به تولید صدا؛
تولید کلمات به حرکاتی اشاره دارد که اندام های مولد گفتار در تولید صداهای گفتاری که سازنده کلمات در زبان می باشند، انجام می دهند.
انواع اختلالات تولید صدا
1-حذف صداها
2-جانشین سازی صداها
3-تحریف صداها
4-اضافه کردن صداها
اختلالات روانی گفتار؛
گاهی در ضمن صحبت های معمولی توقف ها و مکث هایی در جریان سخن به وجود می آید. همه ما در مواقعی صداهای گفتاری را اشتباه به کار می بریم( مثلا به جای تاکسی می گوییم تاسکی)، یا آن طور سریع صحبت می کنیم که فهم سخنانمان برای دیگران مشکل می شود، یا در جایی از جمله که نباید توقف می کنیم، یا در محل هایی که تاکید جایز نیست، تاکید می کنیم و یا به طور کلی سلاست و روانی زبان خود را از دست می دهیم.
انواع اختلالات روانی
1-لکنت زبان
2-تندگویی
مثل خردمندان فكر كنيد اما با مردم به زبان خودشان حرف بزنيد.