حدیث سکوت ، گفتن و .... شنیدن (14)

امام على عليه السلام :

تُعرَفُ حَماقَةُ الرّجُلِ في ثلاثٍ : في كلامِهِ فيما لا يَعْنيهِ ، 
وجَوابِهِ عَمّا لا يُسألُ عَنهُ ، وتَهَوُّرِهِ في الاُمورِ . 

حماقت مرد از سه چيز شناخته مى‏شود : ياوه گويى ، پاسخ دادن
به چيزى كه از او سؤال نمى‏شود و بى‏باكى و تهوّر در كارها . 


غررالحکم : 4542


امام على عليه السلام :

لا تَرُدَّ على‏ النّاسِ كلَّ ما حَدّثوكَ ؛ فكفى‏ بذلكَ حُمْقاً . 

سعى نكن هرچه مردم براى تو مى‏گويند ردّ كنى كه براى نشان دادن
حماقت همين بس است . 


غررالحکم : 10251


امام سجّاد عليه السلام - در سفارش به فرزند بزرگوار خود حضرت باقر عليه السلام - :

إيّاكَ يا بُنيَّ أنْ تُصاحِبَ الأحمَقَ أو تُخالِطَهُ ، واهْجُرْهُ ولا تُحادِثْهُ ؛ فإنّ الأحمَقَ هُجْنَةٌ
غائباً كانَ أو حاضِراً : إنْ تَكَلَّم فضَحَهُ حُمقُهُ ، وإنْ سَكَتَ قَصُرَ بهِ عِيُّهُ ، وإنْ عَمِلَ أفسَدَ ،
وإنِ اسْتُرعِيَ أضاعَ . لا عِلمُهُ مِن نَفْسِهِ يُغْنيهِ ، ولا عِلمُ غَيرهِ يَنْفَعُهُ ، ولا يُطيعُ ناصِحَهُ ، 
ولا يَستريحُ مقارِنُهُ ، تَوَدُّ اُمُّهُ أنّها ثَكَلَتْهُ ، وامْرَأتُهُ أنّها فَقَدتْهُ ، وجارُهُ بُعدَ دارِهِ ، 
وجَليسُهُ الوَحْدةَ مِن مُجالَسَتِهِ . إنْ كانَ أصْغَرَ مَن في الَمجلِسِ أعْنى‏ مَن فَوقَهُ ،
وإنْ كانَ أكْبَرَهُم أفْسَدَ مَن دُونَهُ . 

فرزندم ! از همنشينى يا معاشرت با نابخرد بپرهيز و از او دورى كن و با وى همسخن مشو ؛ 
زيرا آدم بى‏خرد ، غايب باشد ياحاضر ، پست و فرومايه است ؛ هرگاه زبان به سخن گشايد
حماقتش او را رسوا كند و هرگاه خامش شود به دليل ناتوانى در سخن گفتن باشد ، اگر كارى 
كند خرابى به بار آورد و چون مسئوليتى به عهده گيرد آن را تباه سازد ، نه علم خودش به كار او
مى‏آيد و نه دانش ديگران سودش مى‏رساند ، به سخن خيرخواه خودگوش نمى‏دهد ، 
وهمنشينش از دست او آسوده نيست ، مادرش آرزوى مرگ او را دارد و همسرش آرزوى 
از دست دادن او را و همسايه‏ اش آرزوى رفتن از همسايگى‏اش را و همنشينش آرزوى خلاصى
از همنشينى او را . اگر كمترين فرد مجلسى باشد بالاتر از خود را به رنج افكند و اگر بالاترين 
فرد مجلسى باشد فرو دستان خود را به فساد و تباهى كشاند . 


امالی الطوسی : 613 / 1268


امام على عليه السلام :

السُّكوتُ على‏ الأحمَقِ أفضَلُ (مِن) جَوابِهِ. 

سكوت در برابر احمق بهتر از جواب دادن به اوست . 

غررالحکم : 1160


امام صادق عليه السلام :

مَن سألَهُ أخوهُ المؤمنُ حاجَةً مِن ضُرٍّ فمَنَعهُ مِن سَعةٍ وهُو يَقْدِرُ علَيها - 
مِن عِندِهِ أو مِن عندِ غَيرِهِ - حَشَرهُ اللَّهُ يَومَ القِيامَةِ مَغْلولَةً يدُهُ إلى‏ عُنُقِهِ
حتّى‏ يَفْرُغَ اللَّهُ مِن حِسابِ الخَلقِ . 

كسى كه برادر مؤمنش در هنگام تنگدستى نياز خود را به او بگويد و او بتواند
خودش يا ازطريق كسى ديگر حاجتش را روا سازد و نكند خداوند در روز قيامت
وى را دست بسته به گردن محشور فرمايد و تا فارغ شدن از حساب بندگانش
همچنان او را نگه دارد . 


بحارالانوار : 74 / 287 / 13

امام على عليه السلام :

اللَّهُمَّ لا تَجعَلْ بي حاجَةً إلى‏ أحدٍ مِن شِرارِ خَلْقِكَ ، وما جَعَلْتَ بي من حاجَةٍ
فاجْعَلْها إلى‏ أحْسَنِهِم وَجْهاً ، وأسْخاهُم بها نَفْساً ، وأطْلَقِهِم بها لِساناً ، وأقلِّهِم علَيَّ بها مَنّاً . 

خدايا ! مرا به هيچ يك از بَدان خَلقت نيازمند مگردان ، اگر مرا نيازمند ساختى ، 
به خوشروترين و بخشنده‏ترين كس و آن كه نيازم را با زبان خوش برآورد
و كمتر بر من منت نهد ، محتاج گردان . 


بحارالانوار : 78 / 56 / 111

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله :

ارْكَبوا هذهِ الدَّوابَّ سالِمَةً واتَّدِعُوها سالِمَةً ، ولا تَتَّخِذوها كَراسِيَّ لأحاديثِكُم
في الطُّرُقِ والأسْواقِ ، فَرُبَّ مَرْكوبَةٍ خَيرٌ مِن راكِبِها وأكْثَرُ ذِكْراً للَّهِ تباركَ وتعالى‏ مِنهُ . 

چارپايان سالم را سوار شويد و آنها را سالم نگه داريد و آنها را كرسى خطابه و 
صحبت هاى خود در كوچه‌‏ها و بازارها نكنيد ؛ چه بسا مركوبى كه از سواره‌‏اش
بهتر است و بيشتر از او به ياد خداى تبارك و تعالى است . 


کنزالعمال : 24957

امام على عليه السلام :

مَنِ اسْتَحيى‏ مِن قَولِ الحَقِّ فهُو أحمَقُ . 

كسى كه از گفتن حقّ شرم كند احمق است . 

غررالحکم : 8650

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله :

لم يَبْقَ مِن أمْثالِ الأنْبياءِ عليهم السلام إلّا قَولُ النّاسِ :
إذا لَم تَسْتَحيِ فاصْنَعْ ما شِئْتَ . 

از مثل‏هاى پيامبران عليهم السلام جز اين سخن مردم بر جاى نمانده است : 
وقتى حيا نداشتى هر كارى مى‏خواهى بكن . 


عیون اخبارالرضا علیه السلام : 2 / 56 / 207

امام على عليه السلام :

سَمِعْتُ رسولَ اللَّهِ صلى الله عليه وآله يقولُ : يَخْرُجُ في آخرِ الزّمانِ قَومٌ
أحْداثُ الأسْنانِ ، سُفَهاءُ الأحْلامِ ، قَوْلُهُم مِن خَيرِ أقْوالِ أهْلِ البَرِيَّةِ ،
صَلاتُهُم أكْثَرُ مِن صَلاتِكُم ، وقِراءتُهُم أكْثَرُ مِن قِراءتِكُم ، لا يُجاوِزُ إيمانُهُم تَراقِيَهُم
- أو قالَ حَناجِرَهُم - يَمْرُقونَ مِن الدِّينِ كمايَمْرُقُ السَّهمُ مِن الرَّمِيَّةِ ، فاقْتُلوهُم . 

شنيدم كه پيامبر خدا صلى الله عليه وآله مى‏فرمايد : در آخر الزمان مردمى سر بر مى‏دارند
كم سال وسبكسر ، بهترين سخنان را به زبان مى‏آورند ، بيش از شما نماز مى‏خوانند ، 
بيش از شما قرآن تلاوت مى‏كنند ، امّا ايمان آنها از استخوان چنبره - يا فرمود :
از حنجره‏‌هايشان - فراتر نمى‏رود ، همانند خارج شدن تير از كمان ، از دين خارج 
مى‏شوند . اين افراد را بكشيد . 


شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید : 2 / 267


سعد بن ابراهيم - از پدرش - :

أوَّلُ مَن خَطَبَ على‏ المِنْبَرِ إبراهيمُ عليه السلام حينَ اُسِرَ لُوطٌ واسْتَأسَرَتْهُ‏الرُّومُ ، 
فغَزا إبراهيمُ حتّى‏ اسْتَنْقَذَهُ مِن الرُّومِ . 

نخستين كسى كه بر منبر خطابه خواند إبراهيم عليه السلام بود و آن زمانى بود كه
روميها لوط را اسير كردند و ابراهيم با آنان جنگيد و او را از دست آنان نجات داد . 


الدرالمنثور : 1 / 282