پرحرفی

انسان های پُرگو، مخزن سخنان پوچ و بی ارزش اند. آنان برای این که رشته ی سخن را از دست ندهند، می کوشند بی اندیشه و ناسنجیده، مطالبی را بر زبان آورند. بدین ترتیب شنوندگان نه تنها به سخنان او توجه نمی کنند، بلکه با ناراحتی و تنفر، هر لحظه منتظرند که سخنان او پایان پذیرد تا دمی بیاسایند. از آن پس نیز سعی می کنند که از مصاحبت و هم نشینی با او بپرهیزند. بنابراین انسان باید در سخن گفتن، اعتدال را رعایت کند تا به لغزش دچار نشود و دل زدگی دیگران را فراهم نسازد. پیامبر گرامی اسلام می فرمایند:

مَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ سَقَطُه.

 هر کس کلامش زیاد باشد، لغزشش نیز زیاد می شود.

هم چنین می فرمایند:

نِعْمَ الْهِدیَّةُ اَلْکَلِمَةُ مِنْ کَلامِ الْحِکْمَةِ.

 چه نیکو هدیه ای است یک کلمه گفتار حکمت آموز.