صدا از نظر موسیقیدانان
صدا از نظر یک موسیقیدان و تا آنجا که در بحث تئوری موسیقی به بررسی آن پرداخته میشود , دارای 4 مشخصه میباشد:
1 - نواک (زیر و بمی)
2 - دیرند
3 - شدت
4 - طنین و رنگ
نواک:
روشن است که صداهای موسیقایی میتوانند در سطوح مختلف زیر و بمی حاصل شوند , مثلا میدانیم صدای اصلی مردان از صدای زنان یا کودکان "کلفت" تر و بم تر است و صدای کودان نسبت به مردان "نازک" تر و زیرتر است.
در سازهای سیمی سیمهای کوتاه تر (و سبک تر) زیرتر و سیم های بلندتر بم تر صدا میدهند
در ساز های بادی (لوله های صوتی) هر قدر لوله درازتر باشد صوت حاصل از آن بم تر است و بلعکس.
در خط موسیقی , نشانه ای که نواک صوت را بیان میکند حامل نام دارد
دیرند:
دیرند یعنی "زمانی" که هر صدای موسیقایی ادامه میابد.
روشن است که یک آهنگ موسیقایی از صداهایی تشکیل شده که غالبا ارزش هی متفاوت زمانی دازند .
در خط موسیقی دیرند ها متفاوت با اشکال مختلف نمود پیدا میکنند.
شدت:
صداهای موسیقی ممکن است نسبت به یکدیگر ضعیف تر و یا قوی تر باشند.
در خط موسیقی برای نشان دادن مقدار شدت نت ها نشانه هایی که غالبا حروف القبای لاتین هستند بهره میگیریم.
طنین و رنگ:
صدا ها از نظر طنین و رنگ (شخصیت صوتی) هم میتوانند با یکدیگر متفاوت باشند.
در واقع به علت رنگ صدای هر ساز است که ما صدای ساز های مختلف را از هم تمییز میدهیم.
* کلمه های "زیر" و "بم" در زبان موسیقی به ترتیب با واژه های "بالا" و "پایین" مصطلح شده اند.
جالب است که به "زیر" (که به معنای پایین است) در موسیقی "بالا" و به "بم" ( = بام , به معنی بالا) پایین گفته میشود
مثل خردمندان فكر كنيد اما با مردم به زبان خودشان حرف بزنيد.