زبان قرآن را میتوان به سه معنای1 ـ زبان عربی، 2 ـ زبان عربی متناسب با اندیشه و زبان
مخاطب و 3 ـ زبان عربی متناسب با اندیشه و زبان مخاطب و هماهنگ با سیستم اندیشهوری
گوینده در نظر گرفت. کم و کیف متانت گفتاری زبان قرآن )به هر سه معنی( در حوزههای
پنجگانهی التذاذات جنسی )التذاذات قلبی، بصری، سمعی، لمسی و مقاربتی( قابل اثبات است.
کنایی بودن همهی تعابیر جنسی قرآن، صراحتگریزی قرآن در مقام تفهیم و احتراز قرآن از
واژگان متداول برخی از ادبای عرب و همچنین همخوانی زیرساختهای اندیشههای قرآنی
)در بخش جهانبینی و اخالق( با روش زبانی قرآن در اهمیت دادن به متانت گفتار، همگی
نشاندهندهیاین شیوهی اخالقی قرآن در نحوهی بیان مسائل و کاربرد تعابیر جنسی است. از
تحلیل ابعاد این متانت گفتاری میتوان به برخی از مؤلفههای راهبردی در زمینهی حاکمیت
پارادایم متانت گفتاری در سه قلمرو سیاستگذاریهای کالن، سیاستگذاریهای حوزهای
و منطقهای و حوزهی محاورات فردی و  ....    ....