مهارت ارتباظ با بیماران و سالخوردگان

مهارتهای ارتباط

به نظر موضوع ساده اي است و همه ما خود را در آن متخصص مي دانيم. به هر صورت از زمان كودكي تا به حال حرف زده ايم و معمولاً گفت وگوكردن با ديگران طبيعي تلقي مي شود. خيلي ساده شروع به صحبت کرده و كلمات راپشت سر هم قطار میکنیم. وقتي شاد هستيم و خود را به كسي نزديك احساس مي كنيم .ارتباط برقراركردن كار دشواري به نظر نمي رسد.هم ما احساس خوبي داريم و هم آنها و همه چيز به ظاهر خوب و بي كم وكاست است .اما در شرايط اضطراري بايد مهارت كلامي خودرا مورد قضاوت قرار دهيم. در حالت عصبانيت چگونه گفتگو مي كنيم و با اشخاصي كه از ما عصباني هستند چگونه حرف مي زنيم  ؟

با انتقاد چه مي كنيم ؟ وقتي بیمار ما مضطرب است و به حرفهاي ما گوش نمي دهد چه مي گوييم؟در شرايط احساس رنجش چگونه ارتباط برقرار مي كنيم؟اگر در اين مواقع بتوانیم به خوبي و به گونه اي مؤثر ارتباط برقرار سازیم دقيقاً در همين مواقع است كه نقش ارتباط خوب ،حياتي مي شود.كليد صميميت و دوستي و موفقيت در جلب رضایت بیمار برای رضای خدا به این كار بستگي دارد كه   . . . .