" سخن " ، در شعر شاعران ایران زمین ( 1 )
الهي نامه عطار
چو اصل آمد سخن اکنون تو مي گوي
سخن خواه و سخن پرس و سخن جوي
خسرو نامه عطار
سخن سنجي که دادي در سخن داد
چنين کرد آن سخن سنج اين سخن باد
ديوان مسعود سعد سلمان
بر من سخن نبست نبندد بلي سخن
چون يک سخن نيوش نباشد سخن سراي
ادامه در " ادامه مطلب "
آداب سخن از دیدگاه صائب، سعدی و مولوی
در متون ادبی و فرهنگ گذشته ما پرگویی، زایل کننده عقل و سکوت به موقع، سبب آرامش روان و پرورش فکر معرفی شده است. پرحرفی، نشانه کم خردی فرد است و گاهی خود شخص نیز از بیان نابجا و بیش از حد در گفتار خود به رنج و پشیمانی می افتد.
صائب تبریزی، بارها در دیوان خود، خموشی و کم گویی را ستوده است. از نظر صائب، اگر شخصی بخواهد بزرگی عقل خویش را در جمعی حفظ کند، سخن را کم کند تا به وسیله این موازنه، از صفت کم خردی در امان بماند:
شکوه عقل را بسیاری گفتار کم سازد
دو لب را در نظرها خامشی تیغ دودم سازد
به عقیده این شاعر بزرگ، خاموشی، بهترین پاسخ ابلهان و . . .
مثل خردمندان فكر كنيد اما با مردم به زبان خودشان حرف بزنيد.